Vandaag met Daan en Patric van Yogalab, met hun dochtertjes, naar de nieuwe barefootstore geweest op de Rozengracht (A’dam). Ik heb nu van die zwarte barefoot sluipers, met tenen! Op het eerste gezicht elegante ballerina’s maar bij goed kijken: die tenen! Apinnenvoetjes!

Tja, en nu maar oefenen. Elke dag een uurtje. Want mijn arme inmiddels 50+ tenen heb ik vanaf m’n 16e ongeveer in krappe hooggehakte schoenen gewurmd. En ja hoor het cliché: ik kon er alles op en mee. Mijn lichaam met hakken legde meer gewicht in de schaal. Dat voelde zo. Dat voelde goed. Stoer en sexy waren die powerheels.

Al snel gaven mijn kleine en een na kleinste teen het op en groeiden vrolijk onder de anderen door naar binnen. Mijn stiefvader, een niet altijd subtiele maar zeer eerlijke man (Duits bloed), verkneukelde zich tijdens een vakantie verbaasd bij de aanblik van mijn jeugdige bedorven tenen; ‘Wat lollig die kromme knakworsten!’ Dat kwam hard aan, ik was 17.

Die scheve tenen konden volgens een orthopedisch chirurg heel misschien een stukje rechter worden door ze op twee plekken te breken en dan te spalken. Maar dat wilde hij niet garanderen, echt mooi werd het niet meer. Hij liet me beleefd en hoofdschuddend uit. Ik moest er maar een nachtje of veertien over slapen. Dat had ik niet nodig; deze man was een vrouwenhater en enge tenenbreker. Die liet ik niet onder narcose aan mijn voeten zitten. Een viespeuk met een voetenfetish. Ik vond mijn knakworstjes opeens heel lief.

En nu, jaren later, ouder, wijzer en inmiddels critical alignment yogaleraar, als tweede beroep, heb ik mijn hele lichaam inmiddels behoorlijk ontstresst. Ik ben ontknoopt,well-aligned, heb een keurig rechte yoga-rug, kortom, ik ben een getransformeerd zichzelf beademend ontspannen soepel jeugdig o zo bewust goed geolied organisme…

Maar waarom dan toch die krakende knie? En stramme pootjes als ik opsta? Steeds weer opspelende stijve heupen? Toch niet door die hakken die ik tegenwoordig nog draag, naar opdrachtgevers, of naar een feest? Die een schaduw zijn van al die naaldhak-achtige variaties uit mijn jongere jaren.

Op aanraden van YogaLab’s Daan en andere alignment collega’s, lees ik het boek van bio-mechanica Katy Bowman (MS, en internationaal doorbrekend alignment goeroe): ‘Every woman’s guide to foot pain relief

Een mega eye-opener. Nu weet ik dankzij Katy beter; het zijn niet alleen die twee teentjes. De voorvoeten staan scheef, en m’n lichaam werd door die hakken schuin verticaal naar voren gekanteld, dus jaren lang alle spieren van m’n lichaam misbruikt om toch maar wel rechtop te blijven lopen.

Ik ben om, en doe braaf tijdens de dagelijkse taken zoveel mogelijk voetoefeningetjes. En stretch daarmee de kuiten, heupen en hamstrings weer een beetje terug, de juiste richting op. Best lekker eigenlijk.

Nu nog de laatste hoge hakken de deur uit, en dan naar opdrachtgevers in mooi pak, maar daaronder geen hakken meer, maar zwarte apinnenvoetjes? Niet sexy is eerlijk gezegd een understatement. Maar ja, dat vond ik van de Uggs en de Birckenstocks ook. De teenschoenen zijn er ook in roze, maar zo ver ben ik nog niet. Volgens mevrouw Bowman worden de barefoot-teenschoenen vanzelf wel ooit hip en misschien zelfs sexy. Een kwestie van wennen en tijd. Hoewel je mij nooit in Uggs zal zien.

Ben benieuwd. Ik doe m’n best. Wie weet speel ik over een jaartje misschien saxofoon met m’n voeten. Dat zou op straat wel eens enorm opzien kunnen baren en een leuke bijverdienste blijken. Altijd meegenomen.

Meer weten over barefoot, hier alvast een tip, want de bewust-voeten beweging en de barefootmovement groeit, en ik ken nog meer geweldige leraren!

MW

Blogs van Katy Bowman over barefoot:

http://www.katysays.com/?s=barefoot&submit=Search

 

 

 

Vanochtend, zondagochtend gaf ik yogales aan een groepje medetuinders op ons tuinpark Rust en Vreugd. Vriendin, collegatuinder en yogadocente K. en ik doen dat samen, om en om. Het hele tuinseizoen elke zondagochtend staan we om kwart voor elf de kantinevloer te vegen, leggen we matjes klaar en proberen we geen koffie te drinken voor de les. K. kan daar wel tegen, maar ik ga ratelen. En dat is dan vermoeiend voor de leerlingen die daar opgefokt van raken en juist komen voor ontspanning.

Tuinliefhebbers hebben door hun verbinding met de natuur al behoorlijk wat natuurlijk yogagevoel, maar zijn wel vaak zo stijf als een hark (ha!). Met gebogen ruggen zwoegend, ploegend, onkruid trekkend en spittend in de kleigrond gebruiken ze hun lichamen intensief, maar niet bewust. Er wordt geklaagd over lage rugklachten, stijve schouders en nekken.

Vanochtend ging m’n lesverhaal, helemaal critical alignment basis, over het ontspannen van de bovenrug, en het dieper plaatsen van de bovenrugwervels tussen de schouderbladen. De tuinleerlingen mochten lekker lang ontspannen op de zg. bovenrugstrip, waarna we langzaam opbouwden naar draaibewegingen met de rug. Eerst met de rug op de vloer, dan op de buik met sterke rug,  naar zittend draaien met nek en gezicht in een o zo  sierlijke boog naar achteren. Het zag er weer prachtig uit.

Het doel is de opbouw naar de beroemde en beruchte uitdagende trikonasana, de staande gedraaide hoek, maar dat red je NOOIT in een uurtje. Bovendien gaat het toch om de weg er naar toe? Volgende week meer voor de yogi’s: een stukje onderrug versterking en dan op naar de trikonasana; met de voeten/wortels stevig in de grond en de takken/armen wijd uiteen. Dat spreekt ze vast wel aan.